‘’ ΝΕΚΡΟΣ, ΓΙΑΤΙ ΝΕΚΡΟΣ; ’’
Είναι δύσκολο να εγκαταλείψεις όλες τις παλιές συνήθειες, καιρό με το καιρό, όμως πρέπει...
είναι ο μόνος δρόμος για να ανακαλύψεις το καινούριο, το όλο και πιο κοντά στο αληθινό της ζωής..
Πρέπει να νεκρώσεις κάθε τι παλιό.
Να πετάξεις ολόκληρη τη ταυτότητα.
Κι έτσι αφήνεσαι μετέωρος να μην ξέρεις τί να κάνεις τελικά..
Προχωράς σα χαμένος και συνεχίζεις, αφού είναι το μόνο που μπορείς.
γιατί ξέρεις: Δεν έχει νόημα να έχεις φιλοδοξίες. Απ’ το νεκρό προέρχεται η ζωή. Όλα τα πράγματα είναι απατηλά. Εσύ Επιθυμείς το ανέφικτο.
Επιθυμείς τις πράξεις. Οι θεωρίες των ζωντανών χρησιμεύουν στους ζωντανούς. Η νιότη θα φύγει γρήγορα, δεν μπορείς να τη κρατήσεις.
Αυτό το ήξερες καλά από την πρώτη μέρα που γεννήθηκες.
Υπάρχουν όρια, αν και δεν υπάρχει χρόνος.
Όμως, μπορεί για το ξεκούτιασμα να μη μπορείς να κάνεις κάτι... Αλλά μπορείς να φορέσεις τα παρδαλά ρούχα.
Να κάνεις υπομονή.
Ν’ ακολουθήσεις τις συμβουλές των παλιών ποιημάτων.
Και να συνεχίσεις να προχωράς.
είναι ο μόνος δρόμος για να ανακαλύψεις το καινούριο, το όλο και πιο κοντά στο αληθινό της ζωής..
Πρέπει να νεκρώσεις κάθε τι παλιό.
Να πετάξεις ολόκληρη τη ταυτότητα.
Κι έτσι αφήνεσαι μετέωρος να μην ξέρεις τί να κάνεις τελικά..
Προχωράς σα χαμένος και συνεχίζεις, αφού είναι το μόνο που μπορείς.
γιατί ξέρεις: Δεν έχει νόημα να έχεις φιλοδοξίες. Απ’ το νεκρό προέρχεται η ζωή. Όλα τα πράγματα είναι απατηλά. Εσύ Επιθυμείς το ανέφικτο.
Επιθυμείς τις πράξεις. Οι θεωρίες των ζωντανών χρησιμεύουν στους ζωντανούς. Η νιότη θα φύγει γρήγορα, δεν μπορείς να τη κρατήσεις.
Αυτό το ήξερες καλά από την πρώτη μέρα που γεννήθηκες.
Υπάρχουν όρια, αν και δεν υπάρχει χρόνος.
Όμως, μπορεί για το ξεκούτιασμα να μη μπορείς να κάνεις κάτι... Αλλά μπορείς να φορέσεις τα παρδαλά ρούχα.
Να κάνεις υπομονή.
Ν’ ακολουθήσεις τις συμβουλές των παλιών ποιημάτων.
Και να συνεχίσεις να προχωράς.
26 /4 - ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΒΑΤΡΑΧΩΝ
Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο ως άνθρωποι να τείνουν ακόμα και τα βατράχια προς εξαφάνιση...
(και μιλάω για ΟΛΑ καθώς πολλά είδη τους έχουν ήδη σταματήσει να μπορούν ν' αντέξουν τη ζωή εδώ).
Τί, δεν το ξέρατε; Ούτε εγώ..
Μια επίσκεψη σε αυτή τη σελίδα: http://www.savethefrogs.com/day/ με ενημέρωσε σχετικά με πολλά ζητήματα που αγνοούσα και νομίζω πως θα διαφωτίσει και εσάς, προτείνοντας παράλληλα τρόπους με τους οποίους μπορούμε να τα βοηθήσουμε. Ο οργανισμός που συστήθηκε για να τα προστατέψει είναι σχετικά πρόσφατος, (νομίζω εδώ και 5 χρόνια) οπότε, ίσως γι' αυτά να υπάρχει ακόμα ελπίδα... Αντιθέτως με: τους ιππόκαμπους, τα λευκά δελφίνια του Baiji, τη Καραϊβική φώκια, υπεράριθμα είδη σαλαμάνδρας και πολλά είδη ψαριών που χάθηκαν
(βλέπε Tecopa Pupfish - το πρώτο είδος που αφανίσαμε επίσημα, στις ΗΠΑ). Ναί, όσα σας ανέφερα είναι ήδη αφανισμένα και σκεφτείτε ότι ασχολήθηκα εδώ μόνο με τα θαλάσσια είδη. Υπό χρόνια απειλή και σε ιδιαίτερα δυσμενή θέση, βρίσκονται είδη για τα οποία σίγουρα θα έχετε ακούσει:
η χελώνα καρέτα- καρέτα, ο αφρικανικός πιγκουίνος, η μανδαρινέα πάπια, η πολική αρκούδα και πολλά άλλα...
Τέλος, να θυμίσω (για εσάς που ακόμα πιστεύετε ότι δεν είναι δική σας ευθύνη ούτε ότι τρέχει κάτι) πως κάθε είδος είναι αναπόσπαστο κομμάτι του πλανήτη και πως όταν χάνεται, αρχίζει να χάνεται και η ισορροπία του...
Φανταστείτε το σαν ένα τεράστιο παζλ απ' το οποίο αρχίζουν και λείπουν κομμάτια, τα οποία καμία επιστήμη δεν θα μπορέσει ν' αντικαταστήσει ξανά.
Υ.Γ: Για τον εικονιζόμενο Αρλεκίνο βατραχάκο, ο οποίος ατυχώς είναι ιδιαίτερα φιλικός με τα ανθρωποειδή κι έτσι κινδυνεύει υπερβολικά άμεσα με εξαφάνιση (μάλλον όσο περνάει ο καιρός που έχει γραφτεί το άρθρο μπορεί και να έχει ήδη αφανιστεί), έγραψα ένα ποιηματάκι..
(και μιλάω για ΟΛΑ καθώς πολλά είδη τους έχουν ήδη σταματήσει να μπορούν ν' αντέξουν τη ζωή εδώ).
Τί, δεν το ξέρατε; Ούτε εγώ..
Μια επίσκεψη σε αυτή τη σελίδα: http://www.savethefrogs.com/day/ με ενημέρωσε σχετικά με πολλά ζητήματα που αγνοούσα και νομίζω πως θα διαφωτίσει και εσάς, προτείνοντας παράλληλα τρόπους με τους οποίους μπορούμε να τα βοηθήσουμε. Ο οργανισμός που συστήθηκε για να τα προστατέψει είναι σχετικά πρόσφατος, (νομίζω εδώ και 5 χρόνια) οπότε, ίσως γι' αυτά να υπάρχει ακόμα ελπίδα... Αντιθέτως με: τους ιππόκαμπους, τα λευκά δελφίνια του Baiji, τη Καραϊβική φώκια, υπεράριθμα είδη σαλαμάνδρας και πολλά είδη ψαριών που χάθηκαν
(βλέπε Tecopa Pupfish - το πρώτο είδος που αφανίσαμε επίσημα, στις ΗΠΑ). Ναί, όσα σας ανέφερα είναι ήδη αφανισμένα και σκεφτείτε ότι ασχολήθηκα εδώ μόνο με τα θαλάσσια είδη. Υπό χρόνια απειλή και σε ιδιαίτερα δυσμενή θέση, βρίσκονται είδη για τα οποία σίγουρα θα έχετε ακούσει:
η χελώνα καρέτα- καρέτα, ο αφρικανικός πιγκουίνος, η μανδαρινέα πάπια, η πολική αρκούδα και πολλά άλλα...
Τέλος, να θυμίσω (για εσάς που ακόμα πιστεύετε ότι δεν είναι δική σας ευθύνη ούτε ότι τρέχει κάτι) πως κάθε είδος είναι αναπόσπαστο κομμάτι του πλανήτη και πως όταν χάνεται, αρχίζει να χάνεται και η ισορροπία του...
Φανταστείτε το σαν ένα τεράστιο παζλ απ' το οποίο αρχίζουν και λείπουν κομμάτια, τα οποία καμία επιστήμη δεν θα μπορέσει ν' αντικαταστήσει ξανά.
Υ.Γ: Για τον εικονιζόμενο Αρλεκίνο βατραχάκο, ο οποίος ατυχώς είναι ιδιαίτερα φιλικός με τα ανθρωποειδή κι έτσι κινδυνεύει υπερβολικά άμεσα με εξαφάνιση (μάλλον όσο περνάει ο καιρός που έχει γραφτεί το άρθρο μπορεί και να έχει ήδη αφανιστεί), έγραψα ένα ποιηματάκι..
ΖΩΗ?
Ας δούμε λίγο έναν τομέα περίεργο - πως παρουσιάζονται τα δημόσια πρόσωπα και πως τα βλέπει ο απλός, ας πούμε, κόσμος..
ο οποίος δεν παύει να είναι ένα "δημόσιο" πρόσωπο και αυτός, για τους γύρω του, σε κάποια σελίδα κοινωνικής δικτύωσης όπου αυτο-προωθείται.
Βλέπω πως υπάρχει μια γενική αποστροφή για αληθινή ζωή, είτε μας αρέσει να κουτσομπολεύουμε απερίσκεπτα γνωστούς και.. αγνώστους (είναι πιο βολικό σ' αυτή τη περίπτωση, στην πρώτη μας ιντριγκάρει), είτε να βάζουμε ορισμένες ταμπέλες στις διάφορες προτιμήσεις-ταυτότητες των γύρω μας.
Έχουμε την τάση να βαφτιζόμαστε νεοτεριστές (ανυχτόμυαλοι) ή οπισθοδρομικοί (παλαιών αρχών) με μανία.
Έχουμε τη τάση να μας αρέσει να κοιτάμε τη ζωή από κλειδαρότρυπα.
Μακάρι να αφηνόμασταν στην ουσία της στιγμής περισσότερο, δίχως να βάζουμε το μυαλό να λειτουργεί τόσο.
Όσο πιο πολύ σκεφτόμαστε, το δηλητήριο του "προκατασκευασμένου" μπαίνει στη ζωή μας.
Βγείτε να ζήσετε και αφήστε στην άκρη τα κουτσομπολιά και τη κάθε γεύση καθημερινότητας.
~Αφήνω σαν παράδειγμα τ' ότι, εν γνώσει μου, όσο έγραφα αυτό το κείμενο, δεν "ζούσα".
ο οποίος δεν παύει να είναι ένα "δημόσιο" πρόσωπο και αυτός, για τους γύρω του, σε κάποια σελίδα κοινωνικής δικτύωσης όπου αυτο-προωθείται.
Βλέπω πως υπάρχει μια γενική αποστροφή για αληθινή ζωή, είτε μας αρέσει να κουτσομπολεύουμε απερίσκεπτα γνωστούς και.. αγνώστους (είναι πιο βολικό σ' αυτή τη περίπτωση, στην πρώτη μας ιντριγκάρει), είτε να βάζουμε ορισμένες ταμπέλες στις διάφορες προτιμήσεις-ταυτότητες των γύρω μας.
Έχουμε την τάση να βαφτιζόμαστε νεοτεριστές (ανυχτόμυαλοι) ή οπισθοδρομικοί (παλαιών αρχών) με μανία.
Έχουμε τη τάση να μας αρέσει να κοιτάμε τη ζωή από κλειδαρότρυπα.
Μακάρι να αφηνόμασταν στην ουσία της στιγμής περισσότερο, δίχως να βάζουμε το μυαλό να λειτουργεί τόσο.
Όσο πιο πολύ σκεφτόμαστε, το δηλητήριο του "προκατασκευασμένου" μπαίνει στη ζωή μας.
Βγείτε να ζήσετε και αφήστε στην άκρη τα κουτσομπολιά και τη κάθε γεύση καθημερινότητας.
~Αφήνω σαν παράδειγμα τ' ότι, εν γνώσει μου, όσο έγραφα αυτό το κείμενο, δεν "ζούσα".
ΝΕΟΙ-ΦΡΕΣΚΟΙ-ΚΑΤΕΨΥΓΜΕΝΟΙ
Λίγο νωρίς για το συγκεκριμένο θέμα, αφού ακόμα δε μπήκαμε σε περίοδο εξετάσεων, αλλά ας το δούνε κάποιοι μιας και το' χω φρέσκο, ίσως καλό να τους κάνει - πριν τους χαπακώσουν με ναρκωμένες κιμωλίες.
Απορροφημένος σε διάφορα είσαι, αλλά βγες απ' το ψυγείο καλέ μου μαθητή, σκύψε το κεφάλι και στρώσου να διαβάσεις άχρηστα πράγματα... είναι απαραίτητα για να σε οδηγήσουν στον εσωτερικό χαμό και τη μιζέρια στο υπόλοιπο της ζωής σου. Μην ακολουθάς αυτό που σου αρέσει, άλλωστε μπορείς να το κάνεις και σαν χόμπι..
Η δουλειά, όπως βλέπεις, είναι να παλεύουμε όλοι για μια θέση που δεν θέλουμε και να κλαίμε με κουράγιο και περηφάνια που δεν καταφέρνουμε να ζήσουμε όπως ονειρευόμασταν μετά. Το ψυχολογικό σου αδιέξοδο σου εγγυόμαστε να είναι τέτοιο που δεν θα σου επιτρέπει να σκέφτεσαι ούτε κατά διάνοια τι ήταν αυτό που κάποτε αγάπησες (αν είσαι ενήλικας και ανήκες στους πολλούς έχεις ήδη ξεχάσει τη λέξη).
Σου ακούγεται σούπερ; Αν δε διαβάσεις όμως τα εγκεκριμένα βιβλία παιδείας, θα είσαι δακτυλοδεικτούμενος, η μαμά και ο μπαμπάς θα σου φωνάζουν και οι φίλοι θα σε λένε τεμπέλη. Ακούγομαι αφοριστικός;
Η αλήθεια είναι ότι ίσως υπάρχουν πολλά χρήσιμα να μάθεις και να διαβάσεις εκεί έξω, αλλά αυτό αποφάσισέ το μόνος σου. Με τη συνείδησή σου.
Φτιάξε όπως επιθυμείς εσύ τη σοφίτα του μυαλού σου (όπως έλεγε ο Σέρλοκ Χόλμς) και μην τη γεμίζεις με άχρηστα αντικείμενα.
Η επαγγελματική σταδιοδρομία ονειρευόμενων πιτσιρικάδων (και όχι μόνο) ΠΡΕΠΕΙ να' ναι υπόθεση δική τους και όχι "άσχημη" γιατί έτσι το θέτει η εποχή, όπως ΛΕΝΕ.
Να παραθέσω κάτι τελευταίο εδώ,
δεν υπάρχει τίποτα ν’ αποδείξεις και σε κανένα, παρά μόνο στην εσώτερη ψυχή σου... μη περιμένεις αναγνώριση ή καλά λόγια, δε θα στα πει κανείς. Οι περισσότεροι αποδείχτηκαν θύματα και απέτυχαν σ' αυτό το τομέα της ζωής τους.
Μη γίνεις θύμα, απλά και μόνο για να καλύπτεις ανάγκες.
Έκανα το ίδιο λάθος κάποτε και μάτωσα για να επανέλθω στις ανθρώπινες αξίες μου. Δεν αξίζει να χάνει κανείς τόσο χρόνο.
Απορροφημένος σε διάφορα είσαι, αλλά βγες απ' το ψυγείο καλέ μου μαθητή, σκύψε το κεφάλι και στρώσου να διαβάσεις άχρηστα πράγματα... είναι απαραίτητα για να σε οδηγήσουν στον εσωτερικό χαμό και τη μιζέρια στο υπόλοιπο της ζωής σου. Μην ακολουθάς αυτό που σου αρέσει, άλλωστε μπορείς να το κάνεις και σαν χόμπι..
Η δουλειά, όπως βλέπεις, είναι να παλεύουμε όλοι για μια θέση που δεν θέλουμε και να κλαίμε με κουράγιο και περηφάνια που δεν καταφέρνουμε να ζήσουμε όπως ονειρευόμασταν μετά. Το ψυχολογικό σου αδιέξοδο σου εγγυόμαστε να είναι τέτοιο που δεν θα σου επιτρέπει να σκέφτεσαι ούτε κατά διάνοια τι ήταν αυτό που κάποτε αγάπησες (αν είσαι ενήλικας και ανήκες στους πολλούς έχεις ήδη ξεχάσει τη λέξη).
Σου ακούγεται σούπερ; Αν δε διαβάσεις όμως τα εγκεκριμένα βιβλία παιδείας, θα είσαι δακτυλοδεικτούμενος, η μαμά και ο μπαμπάς θα σου φωνάζουν και οι φίλοι θα σε λένε τεμπέλη. Ακούγομαι αφοριστικός;
Η αλήθεια είναι ότι ίσως υπάρχουν πολλά χρήσιμα να μάθεις και να διαβάσεις εκεί έξω, αλλά αυτό αποφάσισέ το μόνος σου. Με τη συνείδησή σου.
Φτιάξε όπως επιθυμείς εσύ τη σοφίτα του μυαλού σου (όπως έλεγε ο Σέρλοκ Χόλμς) και μην τη γεμίζεις με άχρηστα αντικείμενα.
Η επαγγελματική σταδιοδρομία ονειρευόμενων πιτσιρικάδων (και όχι μόνο) ΠΡΕΠΕΙ να' ναι υπόθεση δική τους και όχι "άσχημη" γιατί έτσι το θέτει η εποχή, όπως ΛΕΝΕ.
Να παραθέσω κάτι τελευταίο εδώ,
δεν υπάρχει τίποτα ν’ αποδείξεις και σε κανένα, παρά μόνο στην εσώτερη ψυχή σου... μη περιμένεις αναγνώριση ή καλά λόγια, δε θα στα πει κανείς. Οι περισσότεροι αποδείχτηκαν θύματα και απέτυχαν σ' αυτό το τομέα της ζωής τους.
Μη γίνεις θύμα, απλά και μόνο για να καλύπτεις ανάγκες.
Έκανα το ίδιο λάθος κάποτε και μάτωσα για να επανέλθω στις ανθρώπινες αξίες μου. Δεν αξίζει να χάνει κανείς τόσο χρόνο.
Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΜΠΑΜΠΟΥΣΚΑΣ
Η μπάμπουσκα μπορεί και καταφέρνει να κρύβεται η μία μέσα στην άλλη και ίσως να' χεις ν' ανοίξεις πολλές μέχρι να βρεις το θεμελιώδες, τον σπόρο όπως λένε. Ίσως να μην αντέξεις καθώς θα τις ανοίγεις, η επόμενη θα φαίνεται όλο και πιο αποτρόπεα, όλο και περισσότερο αποστροφική, όλο και περισσότερο θα σου θυμίσει εσένα. Την ανθρώπινη ματαιοδοξία σου. Να το πάμε, παραλληρίζοντας, λίγο αλλού.
Υπάρχει ένα όμορφο ανακάτεμα που γίνεται από συμμετοχές, ένας κυκεώνας, για να στηθεί μια γερή, απειλητική, πελώρια κουκλίτσα. Ας ξεκινήσουμε με μια διαφαινόμενη ένοχη εταιριούλα εισαγωγών-εξαγωγών..
και που μπορούμε να καταλήξουμε... Είναι να σου σπάνε τα νεύρα τελικά, με όλες αυτές τις παρακρατικές οργανώσεις που επιμένουν να κερδοσκοπούν, ακόμα και σε περιόδους όπου ο κόσμος δεν έχει μία και όλα έχουν γίνει τζαμαρίες.
Θέλουν να μαζέψουν εισητήρια για τον πλανήτη Άρη, επειδή βαρέθηκαν να παίζουν μόνο με τη γη;
Ν' αγοράσουν οικόπεδο στο φεγγάρι, για να' χουν καβάτζα; Η αλήθεια είναι ότι πάνε πολύ ακριβά τώρα τελευταία και τους καταλαβαίνω...
αλλά... πού είναι το νόημα; Αφού τα' χετε όλα! Τί άλλο θέλετε; Τα κάνατε όλα! Απ' το διάστημα θα μας διώξουν με τις κλοτσιές. Το γνωρίζετε;
Μη ξεχνάτε ότι είστε από ξύλο και πως όσο και να καυχιέστε για την ασχήμια σας, στο τέλος θα βγάλετε απλά μια ξιπασμένη κραυγή.
Υπάρχει ένα όμορφο ανακάτεμα που γίνεται από συμμετοχές, ένας κυκεώνας, για να στηθεί μια γερή, απειλητική, πελώρια κουκλίτσα. Ας ξεκινήσουμε με μια διαφαινόμενη ένοχη εταιριούλα εισαγωγών-εξαγωγών..
και που μπορούμε να καταλήξουμε... Είναι να σου σπάνε τα νεύρα τελικά, με όλες αυτές τις παρακρατικές οργανώσεις που επιμένουν να κερδοσκοπούν, ακόμα και σε περιόδους όπου ο κόσμος δεν έχει μία και όλα έχουν γίνει τζαμαρίες.
Θέλουν να μαζέψουν εισητήρια για τον πλανήτη Άρη, επειδή βαρέθηκαν να παίζουν μόνο με τη γη;
Ν' αγοράσουν οικόπεδο στο φεγγάρι, για να' χουν καβάτζα; Η αλήθεια είναι ότι πάνε πολύ ακριβά τώρα τελευταία και τους καταλαβαίνω...
αλλά... πού είναι το νόημα; Αφού τα' χετε όλα! Τί άλλο θέλετε; Τα κάνατε όλα! Απ' το διάστημα θα μας διώξουν με τις κλοτσιές. Το γνωρίζετε;
Μη ξεχνάτε ότι είστε από ξύλο και πως όσο και να καυχιέστε για την ασχήμια σας, στο τέλος θα βγάλετε απλά μια ξιπασμένη κραυγή.
Ζώα & Σεβασμός
Δημοσιεύτηκε στο http://antifasi.wordpress.com/ στις 02/02/2014
Θέλω να μοιραστώ κάτι που με πληγώνει πολύ και είναι ένα άλυτο πρόβλημα μέχρι σήμερα (και ίσως θα είναι για πολλά ακόμη χρόνια).
Η ιστορία έχει ως εξής…
Κάποια μέρα, κάποιου έτους, ήμασταν ενθουσιασμένοι με τη φίλη μου στην ιδέα του να περνούσαμε μερικούς μήνες (ή και χρόνια) κατοικώντας και εξερευνόντας νέους τρόπους ζωής στο εξωτερικό.
Είμαστε μια πολύ ωραία και μικρή οικογένεια, μαζί με τις 2 γάτες μας.
Έίχαμε ετοιμάσει τα πάντα, αλλά κάτι μας σταμάτησε στη διαδικασία.. ένας πρόσφατος νόμος του 2012 που αγνοούσαμε, κατέστησε αδύνατο για μας το να κάνουμε αυτό το ταξίδι. Ποιός ήταν αυτός ο νόμος;
Πρόκειται για την υποχρεωτική ηλεκτρονική-σήμανση (όπως το αποκαλούν) όλων των ζώων. Αυτό δεν είναι αποδεκτό από όλες τις χώρες του κόσμου φυσικά, αλλά είναι ένα γεγονός για την πλειοψηφία τους (ιδιαίτερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου ζούμε).
Κατ’ αρχάς, δεν θεωρώ ότι είναι δίκαιο ή σωστό να βάζουμε κάτι μέσα στο σώμα ενός άλλου όντος, όταν δεν έχει καν ερωτηθεί γι’ αυτό.
Θα ήταν το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να βάλω ένα τσιπ μέσα στο σώμα της γάτας μου, και να το στηρίξω στην αίσθηση ευθύνης μου
(η οποία είναι ισχυρή ούτως ή άλλως, από τη στιγμή που πήρα την απόφαση να την φροντίζω) και να κάνω το ταξίδι.
Όμως, έχω την πεποίθηση πως δεν μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε με τα κατοικίδια ζώα, που -πρωτίστως- είναι φίλοι μας, ακόμα κι αν φαίνεται να είναι για έναν καλό σκοπό, οφείλουμε να τα σεβόμαστε. Διότι, έτσι κι αλλιώς, το γεγονός ότι έτυχε να ζουν τη ζωή τους με εμάς και μόνο και μόνο επειδή τους παρέχουμε φροντίδα, τροφή, νερό και ένα καταφύγιο, δεν σημαίνει ότι είναι παιχνίδια ή εξαγορές μας.
Κάθε ζώο έχει μια πραγματικά αξιοθαύμαστη γλώσσα και αν είμαστε αρκετά υπομονετικοί μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους.
Λοιπόν, τι νομίζεις; Μήπως θα ήθελαν να γίνει κάτι χωρίς την άδειά τους; (Ειδικά οι γάτες που ζουν έναν πραγματικά ανεξάρτητο τρόπο ζωής)
…Ή, δεν πρέπει να έχουν γνώμη επειδή είναι ζώα (που εκλείπονται της περίφημης ανθρώπινης λογικής);
Ολοκληρώνοντας τη θέση μου,
δεν είμαι ενάντια στους ανθρώπους που θεωρούν ότι είναι εντάξει το να τσιπάρουν τα ζώα τους, πιθανώς επειδή νομίζουν ότι αν τα χάσουν θα τα βρουν πιο εύκολα (νομίζω ότι αυτός είναι ο μόνος ουσιώδης λόγος – αφού η εγκατάλειψη δεν μπορεί να σταματήσει και αυτό έχει αποδειχθεί).
Είμαι κατά της αυστηρότητας – καταναγκαστικότητας αυτου του νόμου.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος που δεν τσιπάρει το κατοικίδιο ζώο του, πρέπει να θεωρείται παράνομος και, ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν θα μπορούσε να είναι αρκετό το φυλλάδιο με όλα τα απαραίτητα εμβόλια ή κάποιο χαρτί πιστοποιημένο από κτηνίατρο ή ακόμη και μία επίσημη δήλωση υιοθεσίας από τον (ας πούμε) ιδιοκτήτη του ζώου.
Νομίζω ότι είναι ένας πραγματικά άδικος και επιζήμιος νόμος, δεδομένου ότι προσβάλλει τα δικαιώματα των ζώων σε σχέση με την ελευθερία στην έκφρασή τους και, τελικά, τα αντιμετωπίζει ως απλά αντικείμενα που κοσμούν τις αποσκευές ή το σπίτι κάποιου.
Κάποιοι θα συμφωνήσουν μαζί μου, κάποιοι θα διαφωνήσουν. Αλλά, νομίζω, ότι, έχουμε πάντα το δικαίωμα να κάνουμε μια επιλογή.
Και αυτός ο νόμος δεν προσφέρει καμία.
Υστερόγραφο: Υπάρχουν πραγματικά καλύτεροι νόμοι, αν θέλουμε να δείξουμε την αγάπη μας για τα ζώα (αδέσποτα και μη),
όπως αυτός που θα παρείχε κεφάλαια ώστε να δημιουργηθούν δημόσιες ταίστρες κατά μήκος των πεζοδρομίων και των πλατειών στις πόλεις.
Νομίζω ότι θα ήταν τέλειο. Εχει ήδη γίνει σε κάποιες χώρες, αλλά νομίζω ότι και άλλοι πρέπει να ακολουθήσουν.
~Αυτό το κείμενο έχει σταλεί στ' αγγλικά σε αρκετές πρεσβείες-φιλοζωικές, αλλά μόνο από μία πήρα απάντηση και η θέση τους ήταν ότι:
"προς το παρόν δεν θέτουμε ως απαραίτητη προϋπόθεση να έχει τσιπ ένα ζώο για να το περιθάλψουμε".
Όπως καταλαβαίνει κανείς, σε λίγο καιρό δεν θα περιθάλπονται ούτε τα αδέσποτα αν δεν τους το κάνουν.
Εδώ http://www.pettravel.com/passportnew.cfm μπορείτε να δείτε αναλυτικά τι απαιτεί κάθε χώρα για τα ζώα της.
Η ιστορία έχει ως εξής…
Κάποια μέρα, κάποιου έτους, ήμασταν ενθουσιασμένοι με τη φίλη μου στην ιδέα του να περνούσαμε μερικούς μήνες (ή και χρόνια) κατοικώντας και εξερευνόντας νέους τρόπους ζωής στο εξωτερικό.
Είμαστε μια πολύ ωραία και μικρή οικογένεια, μαζί με τις 2 γάτες μας.
Έίχαμε ετοιμάσει τα πάντα, αλλά κάτι μας σταμάτησε στη διαδικασία.. ένας πρόσφατος νόμος του 2012 που αγνοούσαμε, κατέστησε αδύνατο για μας το να κάνουμε αυτό το ταξίδι. Ποιός ήταν αυτός ο νόμος;
Πρόκειται για την υποχρεωτική ηλεκτρονική-σήμανση (όπως το αποκαλούν) όλων των ζώων. Αυτό δεν είναι αποδεκτό από όλες τις χώρες του κόσμου φυσικά, αλλά είναι ένα γεγονός για την πλειοψηφία τους (ιδιαίτερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου ζούμε).
Κατ’ αρχάς, δεν θεωρώ ότι είναι δίκαιο ή σωστό να βάζουμε κάτι μέσα στο σώμα ενός άλλου όντος, όταν δεν έχει καν ερωτηθεί γι’ αυτό.
Θα ήταν το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να βάλω ένα τσιπ μέσα στο σώμα της γάτας μου, και να το στηρίξω στην αίσθηση ευθύνης μου
(η οποία είναι ισχυρή ούτως ή άλλως, από τη στιγμή που πήρα την απόφαση να την φροντίζω) και να κάνω το ταξίδι.
Όμως, έχω την πεποίθηση πως δεν μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε με τα κατοικίδια ζώα, που -πρωτίστως- είναι φίλοι μας, ακόμα κι αν φαίνεται να είναι για έναν καλό σκοπό, οφείλουμε να τα σεβόμαστε. Διότι, έτσι κι αλλιώς, το γεγονός ότι έτυχε να ζουν τη ζωή τους με εμάς και μόνο και μόνο επειδή τους παρέχουμε φροντίδα, τροφή, νερό και ένα καταφύγιο, δεν σημαίνει ότι είναι παιχνίδια ή εξαγορές μας.
Κάθε ζώο έχει μια πραγματικά αξιοθαύμαστη γλώσσα και αν είμαστε αρκετά υπομονετικοί μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους.
Λοιπόν, τι νομίζεις; Μήπως θα ήθελαν να γίνει κάτι χωρίς την άδειά τους; (Ειδικά οι γάτες που ζουν έναν πραγματικά ανεξάρτητο τρόπο ζωής)
…Ή, δεν πρέπει να έχουν γνώμη επειδή είναι ζώα (που εκλείπονται της περίφημης ανθρώπινης λογικής);
Ολοκληρώνοντας τη θέση μου,
δεν είμαι ενάντια στους ανθρώπους που θεωρούν ότι είναι εντάξει το να τσιπάρουν τα ζώα τους, πιθανώς επειδή νομίζουν ότι αν τα χάσουν θα τα βρουν πιο εύκολα (νομίζω ότι αυτός είναι ο μόνος ουσιώδης λόγος – αφού η εγκατάλειψη δεν μπορεί να σταματήσει και αυτό έχει αποδειχθεί).
Είμαι κατά της αυστηρότητας – καταναγκαστικότητας αυτου του νόμου.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος που δεν τσιπάρει το κατοικίδιο ζώο του, πρέπει να θεωρείται παράνομος και, ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν θα μπορούσε να είναι αρκετό το φυλλάδιο με όλα τα απαραίτητα εμβόλια ή κάποιο χαρτί πιστοποιημένο από κτηνίατρο ή ακόμη και μία επίσημη δήλωση υιοθεσίας από τον (ας πούμε) ιδιοκτήτη του ζώου.
Νομίζω ότι είναι ένας πραγματικά άδικος και επιζήμιος νόμος, δεδομένου ότι προσβάλλει τα δικαιώματα των ζώων σε σχέση με την ελευθερία στην έκφρασή τους και, τελικά, τα αντιμετωπίζει ως απλά αντικείμενα που κοσμούν τις αποσκευές ή το σπίτι κάποιου.
Κάποιοι θα συμφωνήσουν μαζί μου, κάποιοι θα διαφωνήσουν. Αλλά, νομίζω, ότι, έχουμε πάντα το δικαίωμα να κάνουμε μια επιλογή.
Και αυτός ο νόμος δεν προσφέρει καμία.
Υστερόγραφο: Υπάρχουν πραγματικά καλύτεροι νόμοι, αν θέλουμε να δείξουμε την αγάπη μας για τα ζώα (αδέσποτα και μη),
όπως αυτός που θα παρείχε κεφάλαια ώστε να δημιουργηθούν δημόσιες ταίστρες κατά μήκος των πεζοδρομίων και των πλατειών στις πόλεις.
Νομίζω ότι θα ήταν τέλειο. Εχει ήδη γίνει σε κάποιες χώρες, αλλά νομίζω ότι και άλλοι πρέπει να ακολουθήσουν.
~Αυτό το κείμενο έχει σταλεί στ' αγγλικά σε αρκετές πρεσβείες-φιλοζωικές, αλλά μόνο από μία πήρα απάντηση και η θέση τους ήταν ότι:
"προς το παρόν δεν θέτουμε ως απαραίτητη προϋπόθεση να έχει τσιπ ένα ζώο για να το περιθάλψουμε".
Όπως καταλαβαίνει κανείς, σε λίγο καιρό δεν θα περιθάλπονται ούτε τα αδέσποτα αν δεν τους το κάνουν.
Εδώ http://www.pettravel.com/passportnew.cfm μπορείτε να δείτε αναλυτικά τι απαιτεί κάθε χώρα για τα ζώα της.
ΟΙ ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΕΣ ΤΗΣ ΧΙΛΙΕΤΙΑΣ
Τσικνοπέμπτες... μιαμ... Συγγνώμη, αλλά δεν θα πάρω. Αντιθέτως, θα προβοκάρω.
Μια γιορτή (επίσημα αναγνωρισμένη απ' το θρησκευτικό εορτολόγιο) όπου θανατώνονται ανά εκατοντάδες χιλιάδες τα ζώα, για να κάνουν καλό ταμείο οι σουβλατζίδες-μαγαζιά γωνία, παρέα με τους butcher-κρεοπώληδες (που δε δίνουν ούτε ψίχουλο σε πεινασμένο άστεγο, μη τυχόν και πέσει το κέρδος).
Πόσες τσικνοπέμπτες πέρασαν άραγε από τότε που καθιερώθηκε το έθιμο; Κάτι τέτοιο χάνεται στα βάθη των αιώνων, οπότε άγνωστο.
Ίσως να υπάρχει από τότε που εφευρέθηκε η "ορθόδοξη" μπίζνα, με συγχωρείτε, εκκλησία.
Άγνωστος παραμένει ο αριθμός ζώων που καταναλώνονται κάθε χρονιά. Δυστυχώς δε περνάνε εύκολα τέτοιες δημοσιεύσεις.
Για όποιον ενδιαφέρεται να κάνει μια στατιστική προσπάθεια πάντως, νομίζω ότι θα πάθαινε κάπως ίλιγγο ξεκινώντας μόνο απ' τη γειτονιά του
(ή τη πολυκατοικία) και αξίζει το κόπο. Ρωτήστε το γείτονα, το χασάπη, τον απλό καθημερινό ταβερνιάρη, πάντα διακριτικά, πάντα καλοπροαίρετα.
Παραγγέλνονται αμύθητα ποσά σαρκών, για να βγει η μπάζα της χρονιάς... "Τσικνοπέμπτη", έρχεται και "νηστεία",
πάμε να ξεσκάσουμε με όσο τραβάει η όρεξή μας. Καπάκι, το Σάββατο το αφιερώνουμε στη μνήμη των νεκρών.
Μήπως ανάβουμε και καντήλι και βλέπουμε το πνεύμα του ζώου; Χαχαχαχα, έλα τώρα, δε νομίζω.. ζώα είναι.. δεν έχουν ψυχή.
Είπαμε, τα ψυχοΣάββατα είναι για τη θύμιση μόνο όσων "είχαν" ψυχή.
Όχι, δε γίνονται μόνο Ελλάδα αυτά, διαδίδονται παντού τα παγκοσμίως πιασάρικα trademark. "Λιπαρή Τρίτη" Γαλλιά, "Weiberfastnacht" Γερμανία, κλπ.
Ωραία έθιμα. Τσίκνα. Μυρωδιά καμμένης σάρκας, ανθρωπιαστής θα' λεγαμε. Γιατί, μπορεί να έχουμε μπερδέψει την ανθρωπιά με τον άνθρωπο,
αλλά όλοι ξέρουμε καλά ότι κάθε ζώο έχει περισσότερη ανθρωπιά από μας και αυτό μας τιμάει.
Νομίζω ότι δικαίως μπορούμε να πούμε τώρα ότι είναι "ανθρωπιστικό έργο" αυτό που παράγουν τα ζώα ώστε να κάνουνε οι μπούτσερς κι εμείς το κέφι μας.
Καλόγεροι μεταμφιέζονται με δέρματα ζώων, παντρεμένα ζευγάρια ανταλάσσουν κότες, αν ψάξετε ανά περιοχή τα έθιμα πολλά και αστεία.
Για να λέμε και τα καλά, υπάρχει και μέρα (2 Οκτώβρη) αφιερωμένη στα "παραγωγικά ζώα". Πάλι καλά, τουλάχιστον τα τιμάμε.
Tί να περιμένεις βέβαια από έναν πολιτισμό που θεωρεί λέξεις όπως: είσαι "γουρούνι", "φίδι" και "γαιδούρι" ως ύβρεις;
Δεν ξέρω πως να μας αποκαλέσω πια.
Μια γιορτή (επίσημα αναγνωρισμένη απ' το θρησκευτικό εορτολόγιο) όπου θανατώνονται ανά εκατοντάδες χιλιάδες τα ζώα, για να κάνουν καλό ταμείο οι σουβλατζίδες-μαγαζιά γωνία, παρέα με τους butcher-κρεοπώληδες (που δε δίνουν ούτε ψίχουλο σε πεινασμένο άστεγο, μη τυχόν και πέσει το κέρδος).
Πόσες τσικνοπέμπτες πέρασαν άραγε από τότε που καθιερώθηκε το έθιμο; Κάτι τέτοιο χάνεται στα βάθη των αιώνων, οπότε άγνωστο.
Ίσως να υπάρχει από τότε που εφευρέθηκε η "ορθόδοξη" μπίζνα, με συγχωρείτε, εκκλησία.
Άγνωστος παραμένει ο αριθμός ζώων που καταναλώνονται κάθε χρονιά. Δυστυχώς δε περνάνε εύκολα τέτοιες δημοσιεύσεις.
Για όποιον ενδιαφέρεται να κάνει μια στατιστική προσπάθεια πάντως, νομίζω ότι θα πάθαινε κάπως ίλιγγο ξεκινώντας μόνο απ' τη γειτονιά του
(ή τη πολυκατοικία) και αξίζει το κόπο. Ρωτήστε το γείτονα, το χασάπη, τον απλό καθημερινό ταβερνιάρη, πάντα διακριτικά, πάντα καλοπροαίρετα.
Παραγγέλνονται αμύθητα ποσά σαρκών, για να βγει η μπάζα της χρονιάς... "Τσικνοπέμπτη", έρχεται και "νηστεία",
πάμε να ξεσκάσουμε με όσο τραβάει η όρεξή μας. Καπάκι, το Σάββατο το αφιερώνουμε στη μνήμη των νεκρών.
Μήπως ανάβουμε και καντήλι και βλέπουμε το πνεύμα του ζώου; Χαχαχαχα, έλα τώρα, δε νομίζω.. ζώα είναι.. δεν έχουν ψυχή.
Είπαμε, τα ψυχοΣάββατα είναι για τη θύμιση μόνο όσων "είχαν" ψυχή.
Όχι, δε γίνονται μόνο Ελλάδα αυτά, διαδίδονται παντού τα παγκοσμίως πιασάρικα trademark. "Λιπαρή Τρίτη" Γαλλιά, "Weiberfastnacht" Γερμανία, κλπ.
Ωραία έθιμα. Τσίκνα. Μυρωδιά καμμένης σάρκας, ανθρωπιαστής θα' λεγαμε. Γιατί, μπορεί να έχουμε μπερδέψει την ανθρωπιά με τον άνθρωπο,
αλλά όλοι ξέρουμε καλά ότι κάθε ζώο έχει περισσότερη ανθρωπιά από μας και αυτό μας τιμάει.
Νομίζω ότι δικαίως μπορούμε να πούμε τώρα ότι είναι "ανθρωπιστικό έργο" αυτό που παράγουν τα ζώα ώστε να κάνουνε οι μπούτσερς κι εμείς το κέφι μας.
Καλόγεροι μεταμφιέζονται με δέρματα ζώων, παντρεμένα ζευγάρια ανταλάσσουν κότες, αν ψάξετε ανά περιοχή τα έθιμα πολλά και αστεία.
Για να λέμε και τα καλά, υπάρχει και μέρα (2 Οκτώβρη) αφιερωμένη στα "παραγωγικά ζώα". Πάλι καλά, τουλάχιστον τα τιμάμε.
Tί να περιμένεις βέβαια από έναν πολιτισμό που θεωρεί λέξεις όπως: είσαι "γουρούνι", "φίδι" και "γαιδούρι" ως ύβρεις;
Δεν ξέρω πως να μας αποκαλέσω πια.
Ιστορίες Χαρακτικής
Επιλέγω ένα προσωπικό άρθρο αυτή τη φορά.
Ανακάλυψα τις προάλλες (και για πρώτη φορά νομίζω) μια ρυτίδα σ' ένα σημείο του προσώπου μου που ποτέ ξανά δεν είχα.
Ένα σημάδι χαρακτικής της φύσης έκανε την εμφάνισή του και μ' έβαλε να αναρωτηθώ..
Πολλές σκέψεις ήρθαν μετά: "Φταίει που χαμογελάω συχνά σ' αυτό το σημείο", "τί δουλειά έχει αυτό εδώ πέρα";
"Είδες για να μη κοιμάμαι τις σωστές ώρες" κλπ.
Η ουσία είναι ότι, μέχρι να εμφανιστεί αυτή η ρυτίδα, έχει περάσει ένα εύλογο χρονικό διάστημα στη ζωή μου.
Λοιπόν; Άξιζε η αναμονή της; Τί βρήκε όταν ήρθε;
Σαν συμπλήρωμα του συμβάντος, έγινε και κάτι ακόμα που με έβαλε στο δρόμο μιας συγκεκριμένης αλλαγής:
"Πήγαινε, γιατί θα γεράσεις γρήγορα εσύ" μου είπε ένας υπάλληλος έξω απ' το σταθμό του βραδινού τρένου,
όπου, αγχώδης, έτρεχα να προλάβω να μπω στο τελευταίο βαγόνι.
Ακόμα και άτομα ("όπως εμένα"σκέφτεσαι) που δε δίνουν ιδιαίτερη σημασία στο χρόνο και στα χρόνια, παρουσιάζονται αγχώδης σε κάποια σημεία της ζωής.
Τελικά, οφείλουμε ν' αναθεωρούμε συχνά σε σχέση με το τί έχουμε και το τί νομίζουμε πως δεν έχουμε (ψυχολογικά μιλώντας) μες την εικόνα μας.
Κάθε σημάδι του χρόνου, ασπρισμένη τρίχα, πεσμένο δόντι, χαμμένο οριστικά κύτταρο γενικά, κάτι έχει να δηλώσει.
Προσωπικά, μου θυμίζει να πω Ευχαριστώ για τις μέρες ευμάρειας και να θυμηθώ πως όλα είναι χαρισμένα... τίποτα δεν έχω κατακτήσει ακόμη.
Και επειδή το "κατακτήσει" είναι λίγο παρεξηγημένη λέξη... ολοκληρώνω, λέγοντας πως οι άνθρωποι της γης δεν κατέχουμε το πλήρη
έλεγχο ούτε του εαυτού μας. Αν θέλετε αποδείξεις, παρατηρηθείτε μερικές ώρες.
Σας χαιρετώ, κι ελπίζω να είστε στο σωστό δρόμο για το "δρόμο" σας.
Ανακάλυψα τις προάλλες (και για πρώτη φορά νομίζω) μια ρυτίδα σ' ένα σημείο του προσώπου μου που ποτέ ξανά δεν είχα.
Ένα σημάδι χαρακτικής της φύσης έκανε την εμφάνισή του και μ' έβαλε να αναρωτηθώ..
Πολλές σκέψεις ήρθαν μετά: "Φταίει που χαμογελάω συχνά σ' αυτό το σημείο", "τί δουλειά έχει αυτό εδώ πέρα";
"Είδες για να μη κοιμάμαι τις σωστές ώρες" κλπ.
Η ουσία είναι ότι, μέχρι να εμφανιστεί αυτή η ρυτίδα, έχει περάσει ένα εύλογο χρονικό διάστημα στη ζωή μου.
Λοιπόν; Άξιζε η αναμονή της; Τί βρήκε όταν ήρθε;
Σαν συμπλήρωμα του συμβάντος, έγινε και κάτι ακόμα που με έβαλε στο δρόμο μιας συγκεκριμένης αλλαγής:
"Πήγαινε, γιατί θα γεράσεις γρήγορα εσύ" μου είπε ένας υπάλληλος έξω απ' το σταθμό του βραδινού τρένου,
όπου, αγχώδης, έτρεχα να προλάβω να μπω στο τελευταίο βαγόνι.
Ακόμα και άτομα ("όπως εμένα"σκέφτεσαι) που δε δίνουν ιδιαίτερη σημασία στο χρόνο και στα χρόνια, παρουσιάζονται αγχώδης σε κάποια σημεία της ζωής.
Τελικά, οφείλουμε ν' αναθεωρούμε συχνά σε σχέση με το τί έχουμε και το τί νομίζουμε πως δεν έχουμε (ψυχολογικά μιλώντας) μες την εικόνα μας.
Κάθε σημάδι του χρόνου, ασπρισμένη τρίχα, πεσμένο δόντι, χαμμένο οριστικά κύτταρο γενικά, κάτι έχει να δηλώσει.
Προσωπικά, μου θυμίζει να πω Ευχαριστώ για τις μέρες ευμάρειας και να θυμηθώ πως όλα είναι χαρισμένα... τίποτα δεν έχω κατακτήσει ακόμη.
Και επειδή το "κατακτήσει" είναι λίγο παρεξηγημένη λέξη... ολοκληρώνω, λέγοντας πως οι άνθρωποι της γης δεν κατέχουμε το πλήρη
έλεγχο ούτε του εαυτού μας. Αν θέλετε αποδείξεις, παρατηρηθείτε μερικές ώρες.
Σας χαιρετώ, κι ελπίζω να είστε στο σωστό δρόμο για το "δρόμο" σας.
ΠΕΡΣΙ ΤΕΤΟΙΑ ΜΕΡΑ
Δε μπορώ παρά να θυμηθώ τις σκέψεις που έκανα πέρσι τέτοια μέρα (3/2/2013),
και που θα ελπίζω να πραγματοποιηθούν απ' του χρόνου.. γιατί και το "σήμερα" πέρασε πριν λίγο..
Όντας αγανακτισμένος με το γεγονός του ότι ζω σε μια πόλη 65.000 κατοίκων και ούτε εδώ ο δήμος ενδιαφέρεται ή είναι ικανός να διαχειριστεί τ' ότι υπάρχουν άστεγοι, τ' ότι δεν υπάρχει επαρκές σχέδιο για προστασία των ζώων, (εδώ γελάνε κάποιοι) τ' ότι κλείνουν σημαντικοί χώροι και σχολές, ενώ ταυτόχρονα ανοίγουν μονάχα καφετέριες - σουβλακερί και δίνονται υπέρογκα ποσά για αναπλάσεις πλατειών, μέγαρα και καρναβάλια... θέλησα να πραγματοποιήσω μια συμβολική πράξη διαμαρτυρίας με κάποιο πανό σε κεντρικό δρόμο που θα έλεγε: <<Βοηθήστε την πόλη τώρα και βάλτε τέλος στην απαξίωσή της>>.
Η κίνηση δυστυχώς δεν έγινε ποτέ, μιας και κανείς δεν ήθελε να συνδράμει και μέχρι που φοβήθηκα μη γίνω γραφικός, οπότε έκανα απλά ένα γκράφιτι.
Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν απευθύνεται μονάχα σε όσους λεφτάδες κυβερνάνε αυτή την πόλη, αλλά και στον απλό πολίτη που σκύβει το βλέμμα από απάθεια
και δεν κοιτά γύρω του, αν υπάρχει κανείς που να χρειάζεται σήκωμα, έστω και ελαφρύ.
Το αρχικό σοκάρισμά μου για άμεση δράση προκλήθηκε από ένα τραγικό γεγονός, αλλά κοινό στη θέα του, όπου κι αν βρεθείς στο κόσμο αυτό.
Μια οικογένεια μ' ένα παιδάκι είχε εγκατασταθεί σ' ένα ετοιμόροπο σπίτι λίγο πιο κάτω απ' το δικό μου.
Πολύ διακριτικοί και σεμνοί, ποτέ δεν ζήτησαν βοήθεια. Ορισμένοι καλόβουλοι τους άφηναν απ' έξω φαγητό και νερό.
Δεν έμειναν βέβαια πολύ εκεί... εξαφανίστηκαν για το άγνωστο μετά από λίγες μέρες...
Θες από ντροπή; Θες ότι ο δήμος φρόντισε να αποκλείσει και να γκρεμίσει και αυτό το καταφύγιο αστέγων;
Κι αν πέθαναν; Κι αν έγιναν ένα με τα μπάζα, θα το έπαιρνε πρέφα κανείς;
Προσωπικά, αισθάνομαι ντροπή και πιστεύω ότι αποτελεί τον μεγαλύτερο καθρέπτη μιας κοινωνίας, αν υπάρχουν άνθρωποι και ζώα χωρίς σπίτι που πεινάνε.
Όλα τα υπόλοιπα, δεν μετράνε. Όσο μεγαλούπολη και να' σαι, όσο πολιτισμό και να καυχιέσαι ότι έχεις, το αρχικό επίπεδό σου φαίνεται απ' το πως διαχειρίζεσαι τους αδύναμους, τη φύση και τα ζώα. Αν πάσχεις εκεί, είσαι μηδενικό. Σάπια από μέσα. Μη κρύβεσαι γλυκιά μου.
Οι πόλεις είμαστε εμείς, ας μη γελιόμαστε. Αν η γειτονιά και οι πλατείες μας είναι βρωμερές και άδειες, άλλο τόσο είμαστε.
Χτίστε νέα θεμέλια εδώ και τώρα! Γκρεμιζόμαστε από μέσα παιδιά...
και που θα ελπίζω να πραγματοποιηθούν απ' του χρόνου.. γιατί και το "σήμερα" πέρασε πριν λίγο..
Όντας αγανακτισμένος με το γεγονός του ότι ζω σε μια πόλη 65.000 κατοίκων και ούτε εδώ ο δήμος ενδιαφέρεται ή είναι ικανός να διαχειριστεί τ' ότι υπάρχουν άστεγοι, τ' ότι δεν υπάρχει επαρκές σχέδιο για προστασία των ζώων, (εδώ γελάνε κάποιοι) τ' ότι κλείνουν σημαντικοί χώροι και σχολές, ενώ ταυτόχρονα ανοίγουν μονάχα καφετέριες - σουβλακερί και δίνονται υπέρογκα ποσά για αναπλάσεις πλατειών, μέγαρα και καρναβάλια... θέλησα να πραγματοποιήσω μια συμβολική πράξη διαμαρτυρίας με κάποιο πανό σε κεντρικό δρόμο που θα έλεγε: <<Βοηθήστε την πόλη τώρα και βάλτε τέλος στην απαξίωσή της>>.
Η κίνηση δυστυχώς δεν έγινε ποτέ, μιας και κανείς δεν ήθελε να συνδράμει και μέχρι που φοβήθηκα μη γίνω γραφικός, οπότε έκανα απλά ένα γκράφιτι.
Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν απευθύνεται μονάχα σε όσους λεφτάδες κυβερνάνε αυτή την πόλη, αλλά και στον απλό πολίτη που σκύβει το βλέμμα από απάθεια
και δεν κοιτά γύρω του, αν υπάρχει κανείς που να χρειάζεται σήκωμα, έστω και ελαφρύ.
Το αρχικό σοκάρισμά μου για άμεση δράση προκλήθηκε από ένα τραγικό γεγονός, αλλά κοινό στη θέα του, όπου κι αν βρεθείς στο κόσμο αυτό.
Μια οικογένεια μ' ένα παιδάκι είχε εγκατασταθεί σ' ένα ετοιμόροπο σπίτι λίγο πιο κάτω απ' το δικό μου.
Πολύ διακριτικοί και σεμνοί, ποτέ δεν ζήτησαν βοήθεια. Ορισμένοι καλόβουλοι τους άφηναν απ' έξω φαγητό και νερό.
Δεν έμειναν βέβαια πολύ εκεί... εξαφανίστηκαν για το άγνωστο μετά από λίγες μέρες...
Θες από ντροπή; Θες ότι ο δήμος φρόντισε να αποκλείσει και να γκρεμίσει και αυτό το καταφύγιο αστέγων;
Κι αν πέθαναν; Κι αν έγιναν ένα με τα μπάζα, θα το έπαιρνε πρέφα κανείς;
Προσωπικά, αισθάνομαι ντροπή και πιστεύω ότι αποτελεί τον μεγαλύτερο καθρέπτη μιας κοινωνίας, αν υπάρχουν άνθρωποι και ζώα χωρίς σπίτι που πεινάνε.
Όλα τα υπόλοιπα, δεν μετράνε. Όσο μεγαλούπολη και να' σαι, όσο πολιτισμό και να καυχιέσαι ότι έχεις, το αρχικό επίπεδό σου φαίνεται απ' το πως διαχειρίζεσαι τους αδύναμους, τη φύση και τα ζώα. Αν πάσχεις εκεί, είσαι μηδενικό. Σάπια από μέσα. Μη κρύβεσαι γλυκιά μου.
Οι πόλεις είμαστε εμείς, ας μη γελιόμαστε. Αν η γειτονιά και οι πλατείες μας είναι βρωμερές και άδειες, άλλο τόσο είμαστε.
Χτίστε νέα θεμέλια εδώ και τώρα! Γκρεμιζόμαστε από μέσα παιδιά...
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ: ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΗΣ
Τί να πρωτογράψουμε και τί να πρωτοπούμε σε αυτά τα μικρά άρθρα... Αποφάσισα λίγο ν' ασχοληθώ μ' αυτό το δια-φημισμένο επάγγελμα που τώρα τελευταία, η αλήθεια είναι, μας τα έχει πρήξει ανεπανόρθωτα.
Από τότε που θυμάμαι να μπήκε η διαφήμιση στη ζωή μου (νεογνό) τα πράγματα λίγο-πολύ ήταν υποφερτά:
"Μπαμπά, πάρε μου ΑΥΤΟ το power-ranger για λαμπάδα"! στις γιορτές κλπ. κλπ.
Επισκεπτόμενος το ίντερ-νετ αρκετά συχνά τα τελευταία χρόνια (όπως και όλοι μας, σαν υποκατάστατο ή συμπλήρωμα του τηλεορασικού ναρκωτικού) διαπίστωσα εφέτο ότι τα πράγματα έχουν πάρει μια αηδιαστική τροπή, οι διαφημίσεις πλεον είναι παντού και ΣΕ ΟΛΑ, δεν μπορείς να αποφύγεις καμία και από πουθενά, όποιο κανάλι και ν' αλλάξεις παίζει τα ίδια.
Μην αναφέρουμε μάρκες και σποτάκια, τα ξέρετε. ΔΩΡΕΑΝ τάχα σελίδες, πουλάνε τις αναζητήσεις μας σε άλλες διαφημιστικές οι οποίες βάζουν άλλες διαφημίσεις, προσαρμοσμένες σε μας - πρόστυχες, σιχαμένες, ακριβώς όπως μας ταιριάζει σύμφωνα με την ινερνετική μας ζωή. Κερδίζουν όλοι δισεκατομμύρια (παλαιότερα με μερικά κλικ, πλέον θες-δε-θες το κλίκ θα πεταχτεί από μόνο του χωρίς να σε ρωτήσει) και εμείς καθόμαστε και τους τα δίνουμε απλόχερα, αγοράζουμε δεν αγοράζουμε το προιόν τους... Τί μπορούμε να κάνουμε;;
Τουλάχιστον, θα έλεγα, στις σελίδες που δεν λαμβάνουν καθόλου υπόψη τους τα δικαιώματα του καταναλωτή (ω, ναι! έχουν θεσπιστεί και τέτοια) και μας τιγκάρουν αβέρτα, ΤΟΥΣ ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΜΑΥΡΟ. Τις διαγράφουμε από παντού, όσο καλές υπηρεσίες και αν φαίνεται πως προσφέρουν, και προσπαθούμε να χρησιμοποιήσουμε κάποιο άλλο μικρότερο site.. ακόμα κι αν ξέρουμε πως όταν αυτό μεγαλώσει θα κάνει τα ίδια.. ας κάνουμε τα ίδια κι εμείς.
Επίσης, κάθε φορά που φεύγουμε οριστικά από μια σελίδα, να τους εξηγούμε το λόγο.. πιστέψτε με, κάθε κορόιδο-καταναλωτής μετράει, και τον λαμβάνουν υπόψη τους-ειδικά αν αυτό γίνει και ψιλομαζικά. Τέρμα πλέον με τα βυζόμπαλα που παίζουν κρίκετ, κοιλιές και πλαδαροί κώλοι που κουνιούνται μες τη μούρη μας και φωνές που πετάγονται απ' το πουθενά, σαν τον μπαμπούλα (ο οποιός, ευγενικότατα, σε αφήνει να ξέρεις που είναι κρυμμένος τουλάχιστον).
Από τότε που θυμάμαι να μπήκε η διαφήμιση στη ζωή μου (νεογνό) τα πράγματα λίγο-πολύ ήταν υποφερτά:
"Μπαμπά, πάρε μου ΑΥΤΟ το power-ranger για λαμπάδα"! στις γιορτές κλπ. κλπ.
Επισκεπτόμενος το ίντερ-νετ αρκετά συχνά τα τελευταία χρόνια (όπως και όλοι μας, σαν υποκατάστατο ή συμπλήρωμα του τηλεορασικού ναρκωτικού) διαπίστωσα εφέτο ότι τα πράγματα έχουν πάρει μια αηδιαστική τροπή, οι διαφημίσεις πλεον είναι παντού και ΣΕ ΟΛΑ, δεν μπορείς να αποφύγεις καμία και από πουθενά, όποιο κανάλι και ν' αλλάξεις παίζει τα ίδια.
Μην αναφέρουμε μάρκες και σποτάκια, τα ξέρετε. ΔΩΡΕΑΝ τάχα σελίδες, πουλάνε τις αναζητήσεις μας σε άλλες διαφημιστικές οι οποίες βάζουν άλλες διαφημίσεις, προσαρμοσμένες σε μας - πρόστυχες, σιχαμένες, ακριβώς όπως μας ταιριάζει σύμφωνα με την ινερνετική μας ζωή. Κερδίζουν όλοι δισεκατομμύρια (παλαιότερα με μερικά κλικ, πλέον θες-δε-θες το κλίκ θα πεταχτεί από μόνο του χωρίς να σε ρωτήσει) και εμείς καθόμαστε και τους τα δίνουμε απλόχερα, αγοράζουμε δεν αγοράζουμε το προιόν τους... Τί μπορούμε να κάνουμε;;
Τουλάχιστον, θα έλεγα, στις σελίδες που δεν λαμβάνουν καθόλου υπόψη τους τα δικαιώματα του καταναλωτή (ω, ναι! έχουν θεσπιστεί και τέτοια) και μας τιγκάρουν αβέρτα, ΤΟΥΣ ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΜΑΥΡΟ. Τις διαγράφουμε από παντού, όσο καλές υπηρεσίες και αν φαίνεται πως προσφέρουν, και προσπαθούμε να χρησιμοποιήσουμε κάποιο άλλο μικρότερο site.. ακόμα κι αν ξέρουμε πως όταν αυτό μεγαλώσει θα κάνει τα ίδια.. ας κάνουμε τα ίδια κι εμείς.
Επίσης, κάθε φορά που φεύγουμε οριστικά από μια σελίδα, να τους εξηγούμε το λόγο.. πιστέψτε με, κάθε κορόιδο-καταναλωτής μετράει, και τον λαμβάνουν υπόψη τους-ειδικά αν αυτό γίνει και ψιλομαζικά. Τέρμα πλέον με τα βυζόμπαλα που παίζουν κρίκετ, κοιλιές και πλαδαροί κώλοι που κουνιούνται μες τη μούρη μας και φωνές που πετάγονται απ' το πουθενά, σαν τον μπαμπούλα (ο οποιός, ευγενικότατα, σε αφήνει να ξέρεις που είναι κρυμμένος τουλάχιστον).
ΥΓΕΙΑ, ΤΟ ΠΟΝΗΡΟ ΣΛΟΓΚΑΝ ΠΟΥ ΠΟΥΛΑΕΙ ΧΡΟΝΙΑ
Τί είναι το πιό σημαντικό; "Υγεία πάνω απ' όλα" αναφωνούμε με σιγουριά.. και με το χέρι στη τσέπη... για τα φάρμακα, που θα ρίξουν όλα τα φαρμάκια (κυριολεκτικά) κάτω. Εμβολιάζουμε τα νεογνά πρώτα, πρώτα με συνταγές από Αμερικάς μεριά, αναρωτιόμαστε αργότερα γιατί όλος ο κόσμος κάποια στιγμή πάσχει από κατάθλιψη.
Βέβαια, με το καιρό μας αρέσει, ο μαζοχισμός (όχι τυχαία) είναι κάτι που μεσουρανεί στην εποχή μας.
Υπάρχει μια ολόκληρη παράγκα που κονομάει από πίσω βέβαια, να τα πούμε κι αυτά.
Μα παίζει ρόλο τώρα πόσα θα δώσουμε, το συζητάς; Για το θέμα της υγείας, ούτε λόγος.
Σαφώς, σαφώς, πουλάει αυτό το σλόγκαν χρόνια τώρα, δε μπορώ να το παραγνωρίσω. Απλά, μακριά από μας παιδιά,
μη βγάζετε νόμους-φοβέρες που να μας αναγκάζουν να χρεωνόμαστε τη ναρκωτική σαπίλα σας, καταλήγει κουραστικό να 'αναγκαζόμαστε' να κράζουμε τη σέχτα σας. Αυτά τα λίγα, με αφορμή άλλη μια ιστορία που προέκυψε στον κύκλο μου. Θα επανέλθω βέβαια στη νέα συλλογή, με ποίημα αφιερωμένο στους συνταγογράφους του θανάτου με τα γραφειάκια διάσπαρτα ανά τον πλανήτη.
Βέβαια, με το καιρό μας αρέσει, ο μαζοχισμός (όχι τυχαία) είναι κάτι που μεσουρανεί στην εποχή μας.
Υπάρχει μια ολόκληρη παράγκα που κονομάει από πίσω βέβαια, να τα πούμε κι αυτά.
Μα παίζει ρόλο τώρα πόσα θα δώσουμε, το συζητάς; Για το θέμα της υγείας, ούτε λόγος.
Σαφώς, σαφώς, πουλάει αυτό το σλόγκαν χρόνια τώρα, δε μπορώ να το παραγνωρίσω. Απλά, μακριά από μας παιδιά,
μη βγάζετε νόμους-φοβέρες που να μας αναγκάζουν να χρεωνόμαστε τη ναρκωτική σαπίλα σας, καταλήγει κουραστικό να 'αναγκαζόμαστε' να κράζουμε τη σέχτα σας. Αυτά τα λίγα, με αφορμή άλλη μια ιστορία που προέκυψε στον κύκλο μου. Θα επανέλθω βέβαια στη νέα συλλογή, με ποίημα αφιερωμένο στους συνταγογράφους του θανάτου με τα γραφειάκια διάσπαρτα ανά τον πλανήτη.
ΑΝ Η ΜΕΡΑ ΕΙΧΕ 48 ΩΡΕΣ
Ξεκινά το 2014 και μπαίνει το ρολόι σε λειτουργία.. Ο μηχανισμός σταθερά μαζεύει ένα, ένα τα κομμάτια του.
~10-12 ώρες η καθημερινή σου εργασία λέει, για να ζεις, (κι αν δεν έχεις, τόσες ώρες θα ξοδεύεις να βρεις κανά λεφτό
ή κανά μπάρμπα να σε πάρει για κάνα θέλημα), ~8 ώρες ύπνου (αν είναι, είσαι τυχερός)
και σου μένουν και ~4-5 ώρες για λοιπές ανάγκες, φαί, ντύσιμο, χέσιμο, πλύσιμο, TV/PC,
να μην αναφέρω και τα χόμπι μας, εμάς, των καλλιτεχνικών κλίσεων.
Οπότε.. που είναι ο χρόνος να ασχοληθείς με τον εαυτό σου; Με τον εαυτό σου... προσοχή, όχι με τις ανάγκες σου.
Μα, τί να κάνουμε; Δεν έχουμε χρόνο, λέμε όλοι...
Ας ξεκλέψουμε τουλάχιστον 1' (κάπου θα το βρούμε) να ηρεμούμε καθημερινά, χαλαρά στο καθιστικό ή οπουδήποτε και να μη σκεφτόμαστε τίποτα.
1' που θα ελπίζουμε αύριο να γίνει ίσως και κάτι παραπάνω..
Γιατί δεν τα προγραμματίσατε καλά κύριοι, υπάρχουν και οι προσωπικές στιγμές ενός ανθρώπου, μη το εκμηδενίζουμε κι εμείς οι ίδιοι αυτό εντελώς.
Η μέρα, δεν έχει 48 ώρες για να αντέχει κανείς όλα τα παραπάνω...
...έχει 24 και αναλόγως πρέπει κι εμείς να βάζουμε προτεραιότητες στη ζωή και να κάνουμε καλές επιλογές, γιατί ο καιρός περνά..
~10-12 ώρες η καθημερινή σου εργασία λέει, για να ζεις, (κι αν δεν έχεις, τόσες ώρες θα ξοδεύεις να βρεις κανά λεφτό
ή κανά μπάρμπα να σε πάρει για κάνα θέλημα), ~8 ώρες ύπνου (αν είναι, είσαι τυχερός)
και σου μένουν και ~4-5 ώρες για λοιπές ανάγκες, φαί, ντύσιμο, χέσιμο, πλύσιμο, TV/PC,
να μην αναφέρω και τα χόμπι μας, εμάς, των καλλιτεχνικών κλίσεων.
Οπότε.. που είναι ο χρόνος να ασχοληθείς με τον εαυτό σου; Με τον εαυτό σου... προσοχή, όχι με τις ανάγκες σου.
Μα, τί να κάνουμε; Δεν έχουμε χρόνο, λέμε όλοι...
Ας ξεκλέψουμε τουλάχιστον 1' (κάπου θα το βρούμε) να ηρεμούμε καθημερινά, χαλαρά στο καθιστικό ή οπουδήποτε και να μη σκεφτόμαστε τίποτα.
1' που θα ελπίζουμε αύριο να γίνει ίσως και κάτι παραπάνω..
Γιατί δεν τα προγραμματίσατε καλά κύριοι, υπάρχουν και οι προσωπικές στιγμές ενός ανθρώπου, μη το εκμηδενίζουμε κι εμείς οι ίδιοι αυτό εντελώς.
Η μέρα, δεν έχει 48 ώρες για να αντέχει κανείς όλα τα παραπάνω...
...έχει 24 και αναλόγως πρέπει κι εμείς να βάζουμε προτεραιότητες στη ζωή και να κάνουμε καλές επιλογές, γιατί ο καιρός περνά..
Πρωτοχρονιά
Χαίρεσαι φίλε που μπαίνει η νέα χρονιά και όλα είναι μπροστά,
αλλά θα σου υπενθυμίσω κάτι, ρωτώντας σε:
Α. Είσαι ικανοποιημένος φέτος με ΤΟΝ κόσμο που δημιούργησες; (λέγοντας κόσμο δεν εννοώ μόνο το πλανήτη, που φυσικά και γι' αυτόν είσαι κατά ένα ποσοστό υπεύθυνος) Εννοώ τον κόσμο που έπλασες και ενσωμάτωσες σ'αυτόν τις πράξεις σου, τη καθημερινότητά σου.
Β. Ποιά είναι η βασική υπόσχεση που έδωσες στη ψυχή σου;
Γ. Σκέψου για λίγο αυτούς στους οποίους θα μιλήσεις ή θα συναντήσεις και φέτος...
τι ευχές θα δώσεις; Θα τους σκεφτεσαι πραγματικά όταν θα τους μιλάς; Και για ποιό λόγο να πεις ένα χρόνια πολλά αν δεν έχει το ίδιο κάτι να πεί;
αλλά θα σου υπενθυμίσω κάτι, ρωτώντας σε:
Α. Είσαι ικανοποιημένος φέτος με ΤΟΝ κόσμο που δημιούργησες; (λέγοντας κόσμο δεν εννοώ μόνο το πλανήτη, που φυσικά και γι' αυτόν είσαι κατά ένα ποσοστό υπεύθυνος) Εννοώ τον κόσμο που έπλασες και ενσωμάτωσες σ'αυτόν τις πράξεις σου, τη καθημερινότητά σου.
Β. Ποιά είναι η βασική υπόσχεση που έδωσες στη ψυχή σου;
Γ. Σκέψου για λίγο αυτούς στους οποίους θα μιλήσεις ή θα συναντήσεις και φέτος...
τι ευχές θα δώσεις; Θα τους σκεφτεσαι πραγματικά όταν θα τους μιλάς; Και για ποιό λόγο να πεις ένα χρόνια πολλά αν δεν έχει το ίδιο κάτι να πεί;